Jak sobie radzić?

fordzik

W czwartek pożegnałam mojego Forda. Był cudownym owczarkiem niemieckim, miał prawie 11 lat. Moja rodzina nie chciała psa, nie zgadzali się absolutnie. Mimo to pewnego dnia z koleżankami pojechałam do pewnej hodowli za miastem i przywiozłam stamtąd cudnego szczeniaka. Tak, było dużo wrzasku, ale wkrótce wszyscy pogodzili się z faktem dokonanym. Mały Fordzik chodził za moją nogą krok w krok i w ogóle mnie nie odstępował. Potem okazało się, że jest poważnie chory - ma przewlekłe zapalenie jelit - nie jadł, miał ciągle biegunki i wymiotował. Po wielu nie przynoszących efektu wizytach wreszcie jedna młoda pani wet prawidłowo go zdiagnozowała. Kazała podawać sterydy, kupić właściwą karmę i pomogło. Piesek chorował już znacznie rzadziej.

Potem kiedy miał kilka latek dostał skrętu jelit - konieczna była operacja. Wycięto mu też śledzionę. Przeżył i pięknie z tego wyszedł. Od jakichś dwóch lat zaczęły się problemy z chodzeniem - najpierw paraliż tylnych łapek - ładnie się z czasem cofnął. Potem od ciągłego przewlekłego zapalenia zaatakowane zostały jego stawy we wszystkich czterech łapkach. Z trudem chodził, często na spacerze przewracał się na ziemię i strasznie płakał. Potem dzielnie wstawał i szedł dalej.

Ostatniej Wielkanocy obudziłam się rano, a raczej obudziła mnie mama, bo pies nie wstawał. W ogóle nie mógł się ruszyć ani trochę, z trudem oddychał. Zadzwoniliśmy do weta - szybko przyszedł, włożyli go z bratem do samochodu (Fordzik był kawałem psa - 45 kg, mimo, że był szczuplutki) - pojechaliśmy do kliniki - tam wszystkie badania i nic nie wyszło, nie wiadomo co to było. Podejrzewano babeschię - ale też nie wyszła. Piesek był w strasznym stanie - straszna gorączka i brak możliwości jakiegokolwiek ruchu. Podnoszony piszczał i płakał. Trudno go było podnieść i odkładać na ziemię bo ciężki więc lądował mimo wysiłków jakoś z podwiniętymi łapkami i płakał. Mama mówiła, żeby go uśpić, żeby mu tego cierpienia oszczędzić. Ale wet chciał dać mu szansę, ja też. Ostatecznie daliśmy mu więc antybiotyki, kroplówki i zabraliśmy do domu. 4 dni leżał bez ruchu w pampersie. Powoli zrobiło się lepiej - wreszcie wstał na łapki. Nigdy już nie wrócił do tego jak było wcześniej, choć i wtedy nie było zbyt dobrze. Teraz chodził już tylko na bardzo króciusieńkie spacerki - dosłownie wokół domu a i to nie zawsze się udawało, nie codziennie miał siłę. Czasem zaraz kładł się i nie chciał wstać, albo płakał.

Ale w domu był wesoły, pogodny, cieszył się jak zwykle z gości i z dobrego jedzenia. Potem miał podobną wysoką gorączkę bez wyraźnego powodu - gdzieś pod koniec lipca. Znów leżał w pieluszce, nie wstawał, brał antybiotyki - ale tym razem podniósł się już po jednym dniu. Znów jakoś dał radę.

W ostatni czwartek od rana było źle. Nie wyszedł na spacer - położył się tuż za furtką. Z trudem z mamą namówiłyśmy go jakoś, żeby wstał i doszedł z powrotem za furtkę. Dzień spędziłam z nim w ogródku. Nie miał gorączki, ani biegunki, nie wymiotował, ale w ogóle nie miał siły chodzić. Robił kilka kroczków, po czym się kładł. Czekałam, myślałam, że jak zwykle mu się poprawi. Tymczasem robiło się gorzej - nie chciał już w ogóle wstawać. Pod wieczór jak zaczęło się robić chłodno z przyjaciółką z trudem wniosłyśmy go na dwóch ręcznikach do domu. Ciągle miałam nadzieję, że to te łapki i że jak zwykle do jutra będzie lepiej. Ale o ile przez cały dzień w ogródku w ogóle się nie załatwił tuż po wniesieniu do domu się zdecydował. Chciałam sprzątnąć z mamą i wtedy się okazało, że to krew - mnóstwo krwi z przewodu pokarmowego - cały przedpokój. I już miałyśmy odpowiedź - jego narastająca słabość to po prostu wykrwawienie. Piesek był już zimny w dotyku, ledwo podnosił łepek i z trudem oddychał - wiedziałam, że operacja w jego stanie i wieku jest bez sensu. Zadzwoniłyśmy po weta. Przyszedł. Siedziałyśmy z koleżanką i głaskałyśmy go jak zasypiał - do samego końca. Było to straszne, ale nie chciałam, żeby wykrwawiał się powoli i cierpiał. Wiem, że zrobiłam słusznie. Ale to już 3 dni, a ja nie mogę się z tym pogodzić. Tak strasznie go brakuje.

Teraz myślę, że wzięcie drugiego pieska by mi pomogło. Ale rodzina nie chce o tym nawet słyszeć, więc nic z tego. Nie mam siły na kolejną walkę wbrew ich woli więc muszę tak zostać - w pustym cichym domu bez żadnego zwierzątka, tylko z tą okropną tęsknotą. Nie wiem jak sobie z tym poradzić...

Atha

Biedak

Bolesna miał życie, ale dobrze, że na ciebie trafił.

Też myślę, że wzięcie zwierzaka by pomogło, ale raczej przekonaj rodziców do tego pomysłu. Skoro już miałaś psa i zajmowałaś się nim dobrze, powinni wiedzieć, że dasz sobie z nim radę. Ale nie bierz już z "hodowli za miastem"! Raczej ze schroniska. Rozumiem, że hodowla była bezrodowodowa, a w takich nie jest trudno trafić na psiaka z różnego rodzaju wadami i chorobami.