Epitafium dla Pioruna

Maruk

Mija właśnie tydzień od tej tragicznej nocy......
Jeszcze w piątek powitałeś mnie jak zwykle przy bramie, swoimi susami przez gałęzie choinek, swoim charakterystycznym szczeknięciem, merdaniem puszystej kity którą widziałem w blasku świateł samochodu. Wieczorem , jak zwykle, "pogadaliśmy" na werandzie, i poszliśmy spać......
A potem był słoneczny, sobotni poranek, kiedy nie przybiegłeś na powitanie, lecz przyczłapałeś, ośliniony i ze wzrokiem proszącym o pomoc. Alarm w domu i już po kilku minutach byliśmy w samochodzie jadąc do lekarza. Rentgen, kroplówki, zastrzyki, pobieranie krwi........
Lekarz powiedział że musimy czekać na wyniki, i że możesz pozostać w szpitalu. I wtedy podniosłeś się, spojrzałeś na nas , a twój wzrok mówił " nie zostawiajcie mnie, zabierzcie mnie do domu!!!!!" I pojechaliśmy. Po drodze kupiliśmy ci nową smycz, piękną, niebieską, w kolorze wiosennego nieba. A w domu pociągnąłeś od razu na spacer wokół działki, jakbyś chciał dokonać ostatniego przeglądu.I zaraz po wejściu do domu upadłeś. I znowu rajd do szpitala, przekierowanie na inną lecznicę ( bo tam mają lepszy sprzęt). Już nie było w tobie siły by iść, trzeba było cię zanieść. Tym razem kategoryczne stwierdzenie, że musisz zostać. Zaniosłem cię do szpitalnej klatki, niewiele większej od ciebie, i wyszliśmy aby nie przeszkadzać. Nawet nie myślałem, że to twoja ostatnia droga. A potem tylko telefony z lecznicy: trzeba to, trzeba tamto, kosztuje tyle, czy wyrażam zgodę. A co mnie obchodzi, ile to kosztuje!!!!!!Róbcie wszystko by pies był zdrowy. Kolejny telefon - jest gorzej. Ale nikt nie myśli o najgorszym. Przecież jesteś młody, silny, dobrze odżywiony, na pewno dasz sobie radę.......Mimo stresu i zmęczenia - udaje nam się zasnąć.

Niedziela. Zamiast budzika - telefon. I te straszne słowa: PIESEK ODSZEDŁ. Łzy i ból - to wszystko na co nas stać.
I jeszcze droga do lecznicy, bo trzeba opłacić rachunek. Rachunek za twoją śmierć!!!!!!!!Najgorszy rachunek, jaki w życiu przyszło mi zapłacić.
Nie chcę cię oglądać, chcę cię zapamiętać takim jakim byłeś przez te 9 miesięcy, kiedy byliśmy razem.

Żegnaj Piorunku, kudłaty przyjacielu. Chociaż nie ma cię z nami, pozostałeś w naszych sercach. Bardzo nam brakuje twoich susów pod bramą, kiedy wracamy do domu, bardzo brakuje porannych i wieczornych rozmów na werandzie, co rano patrzymy przez kuchenne okno, kiedy przyjdziesz aby się upomnieć o twoją ulubioną kanapkę. Wybacz, że nie było nas z tobą kiedy przekraczałeś Tęczowy Most. Nikt w najczarniejszych snach nie spodziewał się tego, przecież miałeś dopiero 10 miesięcy.........

Postanowiliśmy, że nie będziemy kupowali kolejnego pieska. Został przecież jeszcze Tofik, który ciągle szuka ciebie i nie wie co się stało.
Ale jeśli z za Tęczowego Mostu dostrzeżesz jakąś psią biedę, która nie zaznała ludzkiej miłości i ciepła domowego, której obce jest pojęcie pełnej miseczki i ciepłego, suchego kąta, to skieruj ją waszym psim szyfrem do naszego domu. Przyjmiemy go z myślą, że to ty go do nas przysłałeś...........

To już jest koniec, nie ma już nic............

Piorun, Siberian Husky, 06-05-2011 - 25-03-2012.

FiGa

Polecialy mi lezki czytajac to... Wiem jak okropna jest ta bazsilnosc Sad

Co konkretnie odebralo wam psiaka? Ktos go otrul?

Maruk

Złapał kleszcza, a raczej kleszcz jego. W życiu nie pomyślałbym, że na przełomie lutego i marca te bydlaki są aktywne. Od kwietnia do zimy z żelazną konsekwencją przestrzegamy terminów "zakleszczania" psów ( mamy jeszcze 8 letniego yorka miniaturkę), i mimo że np psy sąsiadów łapią po kilka kleszczy miesięcznie i nic, to nasz złapał jednego, i o jednego za dużo. Morze łez zostało wylane, i poniekąd spełniła się deklaracja umieszczona w tekście, dotycząca kolejnego psa, z tym że trochę pomogliśmy rzeczywistości, bo pies dotarł do nas nie realnie tylko wirtualnie - w czasie rutynowego grzebania w necie znalazłem informację o haszczaku który od prawie roku siedzi w schronisku niedaleko naszego domu, i w efekcie po kilku dniach Moreno był już z nami, i jest do dzisiaj i myślę że będzie do końca swojego lub naszego, bo mimo początkowej nieufności ( rok w schronie robi swoje Sad

) zadomowił się na dobre, czego wyrazem są m in śliczne 30 cm dołki, jakie kopie sobie na naszej działce, a wyraz jego oczu w porównaniu ze zdjęciami ze schronu świadczy o tym, że odnalazł swoje szczęście, a my wraz z nim. I tą metodą Piorun zza Tęczowego Mostu przyczynił się do ziemskiego szczęścia psiej biedy, która tyle czasu była nikomu niepotrzebna.

Atha

Aż smutno się czyta Sad

Przykre, że tak mało myło wam dane nacieszyć się sobą Sad

Ale przynajmniej pobył szczęśliwy ile mógł i oddał to szczęście innemu psiakowi.
Kleszcze są masakryczne, może być sto i nic sie nie stać, a może być jeden i koniec...

baska277

piesel

ż smutno się czyta Sad Przykre, że tak mało myło wam dane nacieszyć się sobą Sad Ale przynajmniej pobył szczęśliwy ile mógł i oddał to szczęście innemu psiakowi.