Karjalankarhukoira

Layla

czyli karelski pies na niedźwiedzie Wink

Budowa

Pies średniej wielkości, o wysokości w kłębie 49-60 cm, mocnej budowy, o sylwetce zbliżonej do nieznacznie wydłużonego prostokąta, niemal kwadratowej. Głowa w kształcie stożka, o znacznej szerokości mózgoczaszki, ze słabo zaznaczonym stopem i lekko wysklepionym czołem. Wargi cienkie, suche i szczelnie przylegające. Oczy nieduże, koloru ciemnopiwnego, miodowego o żywym wyrazie. Uszy średniej wielkości, stojące, o lekko zaokrąglonych końcach.

Tułów mocny z dobrze umięśnionym, lekko spadzistym grzbietem. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca prawie do łokci, brzuch lekko podciągnięty. Ogon niezbyt długi, zakręcony sierpowato nad grzbiet, lub zwinięty w ciasny pierścień, co jest bardziej pożądane. Kończyny proste, mocne i równolegle ustawione. Przednie łapy stawiane są lekko odsiebnie, podczas gdy łokcie ustawione są dokładnie do tyłu. Palce zwarte, tworzące kształt okrągłej piąstki, przy czym kończyny tylne mają łapy w kształcie bardziej wydłużonym od przednich.

Charakter

Bardzo samodzielny w pracy i na polowaniu, nie leży w jego naturze uległość. Jest wytrwały, bardzo odważny i cięty na zwierzynę, ale równocześnie ma bardzo przyjazne usposobienie wobec ludzi i jest wrażliwy na sposób traktowania przez swojego przewodnika.

Umaszczenie i szata

Czarne z brązowawym połyskiem, wyraźne białe znaczenia na piersi, łapach, szyi, brzuchu, głowie i końcu ogona. Włosy okrywowe proste, średniej długości, na grzbiecie, szyi i pośladkach dłuższe. Pod włosami okrywowymi występuje miękki i gęsty podszerstek.

Ciekawostki

W połowie lat 60. XX wieku, w celu uniknięcia chowu wsobnego, wobec braku w Polsce drugiego reproduktora tej rasy, użyto do hodowli psa rasy łajka rosyjsko-europejska o imieniu Bajkał, sprowadzonego w 1964 roku z Sankt Petersburga (wówczas Leningradu). Było to dopuszczalne ze względu na bardzo bliskie pokrewieństwo obu ras.

Rys historyczny

Dawniej wykorzystywany był do polowań na niedźwiedzie, jelenie, żbiki i wilki. Współcześnie poluje się z nim w Skandynawii głównie na łosie, a w Polsce przeważnie na dziki.

Duże szpice, podobne w budowie do karelskiego psa na niedźwiedzie, lecz o bardziej urozmaiconym umaszczeniu, znane były od wieków na terenie Finlandii i chętnie używane przez tamtejszych myśliwych do polowania na grubą zwierzynę, w tym na niedźwiedzie, którym rasa zawdzięcza swoją nazwę. Pierwsze informacje o psach podobnych w umaszczeniu i charakterze do dzisiejszych "karelczyków", lecz nieco bardziej krępych i cięższych, pochodzą z lat 80. XIX wieku. W roku 1920 w Finlandii powstała pierwsza zorganizowana hodowla tej rasy, a w 1936 psy zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Helsinkach. II wojna światowa spowodowała duże straty w populacji, do tego stopnia, że w Finlandii pozostało około 40 psów karelskich. Po wojnie dzięki wysiłkom kynologów udało się odbudować liczebność rasy, doprowadzając przy okazji do jej wyrównania i ustalenia nowego standardu. W latach 60. XX wieku hodowla karelskiego psa na niedźwiedzie przechodziła ponowny kryzys - liczba psów niebezpiecznie zmalała. Jednak rasa zaczęła znowu zyskiwać na popularności, poza Finlandią stała się bardzo lubiana w Szwecji.

Pierwsze psy tej rasy pojawiły się w Polsce w latach 60. XX wieku. W 1961 roku Polski Związek Łowiecki otrzymał w darze od fińskich myśliwych parę - psa Metsämichen Halli i sukę o imieniu Tupu, które dały początek hodowli. Kolejne importy z Finlandii i Szwecji miały miejsce na początku lat 70.
(źr. txt. - wiki)

Miałam okazję zobaczyć psa tej rasy na wystawie Smile