Papillon

Scarlett

PAPILLON
Pochodzenie: Francja/Belgia
Wzorzec FCI nr 77 wersja francuska
Wygląd ogólny
Mały, luksusowy, ozdobny spaniel, prawidłowo i harmonijnie zbudowany, o długiej szacie; umiarkowanie długa kufa jest krótsza niż czaszka; żywy, pełen wdzięku i zarazem silny. Dumnie obnosi się w płynnym, eleganckim ruchu.
Długość: w wymiarze łopatkowo-kulszowym mierzy się od szczytu łopatek do końca pośladków.
Głowa: proporcjonalna do tułowia i proporcjonalnie lżejsza i krótsza niż u spanieli dużych i średnich.
Czaszka: niezbyt zaokrąglona ani z profilu ani z przodu. Bywa, że widoczny jest delikatny zarys bruzdy czołowej. Kufa krótsza niż czaszka, delikatna, zwężająca się i niezbyt wklęsła na bokach, nie może być zadarta ku górze. Prosty grzbiet nosa jest połączony z czaszką wyraźnym wgłębieniem. U cięższych psów, wgłębienie to jest mniej widoczne, jednakże wyraźne. U bardzo małych psów jest wyraźnie zaznaczone, nigdy jednak bardzo głębokie.
Nos: mały, czarny i okrągły, lecz lekko spłaszczony na szczycie.
Wargi: mocno pigmentowane, cienkie i suche.
Zęby: dość mocne, zgryz normalny. Język: nie może być widoczny.
Język: ciągle widoczny lub nie chowany przy dotyku palcem jest wadą.
Oczy: dosyć duże, szeroko rozwarte, w kształcie dużych migdałów, nie wypukłe, osadzone dość nisko, wewnętrzny kąt oka znajduje się na przecięciu linii czaszki i kufy. Ciemnej barwy i bardzo wyraziste. Powieki mocno pigmentowane.
Uszy: dość delikatne ale pewne. Niezależnie od tego, czy uszy są stojące, czy wiszące, w dotyku chrząstka nie może mieć zbyt ostrego zakończenia. Uszy są osadzone dość daleko w tyle głowy, wystarczająco daleko od siebie, by ukazywać lekko zaokrąglony kształt czaszki.

A. Odmiana z wiszącymi uszami, zwana phalene:
Ucho w spoczynku jest osadzone wysoko, znacznie wyżej niż linia oka, wiszące, a jednak dość ruchome. Porośnięte falistym włosem, który może być dość długi - nadaje to psu ładny wygląd.
B. Odmiana z uszami stojącymi, zwana papillon:
Ucho osadzone wysoko, małżowina uszna szeroko rozwarta i skierowana na bok. Wewnętrzna krawędź ucha tworzy kąt około 45 stopni z linią po ziomą. W żadnym przypadku ucho nie może być uniesione prosto do góry, w sposób charakterystyczny dla szpica - jest to niedopuszczalne. Wnętrze małżowiny okryte delikatnym włosem, również fałistym. Najdłuższe włosy sięgają nieco poniżej krawędzi ucha; zewnętrzna część ucha jest okryta wiszącymi frędzlami sięgającymi daleko poza krawędź ucha. Wynikiem krzyżowania tych dwóch odmian jest często pies o półstojących uszach z załamanymi końcami - ten pośredni sposób noszenia ucha jest poważnym błędem.
Kończyny:
Łopatki: łopatka i ramię dobrze rozwinięte, równej długości, dobrze związane ze sobą, normalnie ukątowane i dobrze związane z tułowiem.
Kończyny: proste, pewne, raczej delikatnej budowy. Pies nie może sprawiać wrażenia zbyt wysokiego na nogach. Z profilu staw skokowy wyraźnie zaznaczony, normalnie ukątowany. Oglądane z przodu lub z tyłu kończyny są ustawione równolegle.
Łapy: dość długie, zwane zajęczymi, pewnie oparte na opuszkach. Mocne pazury, preferowane czarne, jaśniejsze u okazów o brązowej lub białej szacie (białe pazury u białych okazów łubu osobników z białymi kończynami nie stanowią błędu, jeśli poza tym pies jest dobrze pigmentowany). Palce mocne, o twardych opuszkach. Między palcami bogate owłosienie wystające przed palce i tworzące zakończenie łapy.
Tułów:
Szyja: średniej długości; kark nieco łukowaty.
Klatka piersiowa: szeroka, dość głęboka. Obwód klatki piersiowej, mierzony między dwoma ostatnimi żebrami musi być w przybliżeniu równy wysokości w kłębie. Żebra dobrze zaokrąglone.
Linia grzbietu: nie jest przesadnie krótka lub wypukła ani łękowata, jednakże nie jest zupełnie płaska; lędźwie mocne i lekko wysklepione.
Brzuch: nieco podciągnięty.
Ogon: osadzony dość wysoko, dość długi, bujne frędzle tworzą piękne pióro. W akcji ogon uniesiony wzdłuż linii zadu i zawinięty, koniuszek może dotykać zadu; nigdy nie może być zakręcony lub spoczywać płasko na zadzie.
Szata: bez podszycia, bujna, lśniąca, falista (nie należy mylić z lokowatą), nie miękka, lecz nieco twarda w dotyku, z jedwabistym połyskiem. Sierść ułożona płasko, włos dość delikatny, lekko falisty. Szata w typie owłosienia angielskiego ozdobnego spaniela, jednak znacznie różni się od szaty pekińczyka; nie może również przypominać szaty szpica. Włos na pysku, kufie, przedniej części nóg i poniżej stawu skokowego jest krótki. Na tułowiu włos średniej długości, dłuższy na szyi - tworzy kryzę i żabot, opadając falami na klatkę piersiową; tworzy frędzle na uszach i tylnych partiach kończyn przednich; tył ud bujnie okryty miękkim włosem tworzącym portki. Między palcami mogą być niewielkie kępki włosów, które mogą nieco wystawać, pod warunkiem, że nie powoduje to ciężkiego wyglądu łap, a raczej nadaje im wygląd subtelny, wydłużając je. U niektórych okazów w dobrej kondycji włos długości 7,5 cm w kłębie, natomiast frędzle na ogonie długości 15 cm.
Maść: dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle. Na tułowiu i nogach biel musi dominować. Mile widziana biel na głowie w postaci mniej lub bardziej szerokiej strzałki. Na dolnej części głowy dopuszczalne białe znaczenie, jednak biel jako dominująca barwa głowy stanowi wadę. We wszystkich przypadkach wargi, powieki i nos muszą być pigmentowane.
Wymiary:
Wysokość w klębie: Około 28 cm.
Ciężar dala: Dwie kategorie:
1) poniżej 2,5 kg dla psów i suk.
2) od 2,5 kg - 4,5 - psy od 2,5 kg - 5 kg - suki.
Minimalny ciężar ciała: 1,5 kg.
Chód: dumny, swobodny, lekki i elegancki.
Wady: Płaska czaszka, jabłkowata i wypukła, jak u angielskiego ozdobnego spaniela. Stop zbyt mocny lub nie dość zaznaczony; garbonos lub wklęsły grzbiet kufy. Małe lub zbyt okrągłe oczy, wypukłe, jasne; widoczne białkówki kiedy pies patrzy prosto przed siebie. Nos innej barwy niż czarna. Brak pigmentacji na obwódkach powiek i warg. Tyło- zgryz i - szczególnie - przodozgryz to wady, których należy unikać. Przednie kończyny wygięte, pogrubiałe nadgarstki, kończyny tylne - oglądane z tyłu odchylone od linii pio nowej w stawach kolanowych, w stawach skokowych, łapach; słabe kończyny tylne. Łapy zbieżne lub rozbieżne, pazury nie dotykające podłoża. Pojedynczy lub podwójny szczątkowy palec na tylnych kończynach jest niepożądany i stanowi błąd piękności; szczątkowe palce należy więc usuwać. Zakręcony ogon, ogon leżący płasko na grzbiecie, opadający na jedną stronę (tzn. kość ogonowa, nie zaś frędzle, które ze względu na swą długość - opadają w lokach). Uboga szata, miękka lub puszysta; włosy stojące prosto lub proste same w sobie, we łnista sierść i podszycie wskazują na krzyżowanie ze szpicem.
Uwaga: samce powinny mieć dwa normalnie rozwinięte jądra, umieszczone całkowicie w mosznie.